أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَ أَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتابَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ. (44 بقره)آیا مردم را به نیكى دعوت كرده و خودتان را فراموش مى‏نمایید؟ با اینكه شما كتاب (آسمانى) را مى‏خوانید، آیا هیچ فكر نمى‏كنید؟گرچه روى سخن در آیات فوق همچون آیات قبل و بعد، به بنى اسرائیل است، ولى مسلما مفهوم آن گسترده است و دیگران را نیز شامل مى‏شود.دانشمندان یهود، قبل از بعثت پیامبر اسلام صلى اللَّه علیه و آله، مردم را به ایمان آوردن به آن حضرت دعوت مى‏كردند و بشارت ظهور حضرت را مى‏دادند، امّا هنگام ظهور، خودشان ایمان نیاوردند و حتّى بعضى از آنان به بستگان خود كه اسلام آورده بودند، توصیه مى‏كردند كه مسلمان بمانند، ولى خودشان اسلام نمى‏آوردند. (نمونه، ج 1، ص 214)

در روایات آمده است: دانشمندى كه دیگران را به بهشت دعوت كند، ولى خودش اهل جهنّم باشد، بزرگترین و سخت‏ترین حسرت‏ها را خواهد داشت. (بحار، ج 2، ص 37)) حقّ تلاوت، عمل است. امام صادق علیه السلام فرمود: «كونوا دعاة الناس باعمالكم و لا تكونوا دعاة بالسنتكم» (نور الثقلین، ج 1، ص 57) با اعمال خودتان مردم را دعوت كنید، نه تنها با گفتار.از حضرت على علیه السلام نقل شده است كه فرمود: سوگند كه من شما را به كارى دعوت نمى‏كنم، مگر آنكه خودم پیشگام باشم و از كارى نهى نمى‏كنم مگر آنكه خودم قبل از شما آن را ترك كرده باشم. (نهج البلاغه، خطبه 175)در نهج البلاغه آمده است: هر كس خود را امام دیگران قرار داد، ابتدا باید به تعلیم خود بپردازد. (نهج البلاغه، حكمت 73)